Samen kinderen opvoeden in deze tijd is sowieso al een moeilijke taak. Nog moeilijker wordt het wanneer één ouder gedwongen wordt zowel de vader- als de moederrol op te nemen.
Ongeveer 1 kind op 10 wordt opgevoed door één en dezelfde ouder. En dat betekent ook dat er heel wat alleenstaande ouders zijn.
De zware verantwoordelijkheid eigen aan die dubbele rol kan de alleenstaande ouder na een poos lichamelijk én geestelijk slopen. Hij of zij moet immers voor alles tegelijk zorgen, kan niet met een partner overleggen en raakt uiteindelijk overbelast. Het gevolg is dat de vermoeide ouder prikkelbaar wordt en kortaf doet tegen het kind. Wat beide partijen zuur opbreekt. Want, net nu het kind de ouder het meest nodig heeft omdat het vaak zelf een traumatische ervaring heeft doorgemaakt (scheiding of overlijden van de ontbrekende ouder) is die ouder dikwijls lijfelijk en/of geestelijk afwezig. Onderzoek in de VS toonde aan dat kinderen uit eenoudergezinnen meer moeite hebben om bij te blijven op school. Ook daar hebben zij dus meer aandacht nodig dan zij kunnen krijgen en mogen verwachten van het lerarenkorps.
Het belang van samen dingen doen
Het is noodzakelijk dat je als alleenstaande ouder zoveel mogelijk tijd met je kind(eren) doorbrengt. Samen eenvoudige dingen doen op gezette tijden (bv. samen maaltijden bereiden, eten, tuinieren, schoonmaken of een uitstap maken) kan de gezinsband bevorderen. Daardoor vergroot het samenhorigheidsgevoel en ontstaat er een klimaat waarin zorgen kunnen gedeeld en steun kan geboden worden. Voldoende tijd samen doorbrengen lukt maar indien je als ouder goed georganiseerd te werk gaat. Het kan nuttig zijn een lijst op te maken van dingen die perse moeten gedaan worden en van de dingen die in ieders belang zijn. Op die manier kan de kostbare tijd evenwichtig verdeeld worden.
Belast je kind niet te zwaar
Van groot belang is dat de gezinsleden op een open manier met elkaar om gaan. Zo kunnen belastende zorgen gedeeld worden. Hierin schuilt echter een gevaar. Hoewel het niet verkeerd is dat een jong kind ervaart dat het leven allesbehalve rozengeur en maneschijn is, is hier voorzichtigheid geboden. Indien jonge kinderen te vaak en te veel geconfronteerd worden met volwassen problemen, zijn ze niet meer in staat die berg ellende te verwerken. Dat gaat hun draagkracht immers te boven, waarna ze door een gevoel van hopeloosheid of wanhoop kunnen overspoeld worden.
Verschillende reacties mogelijk
Dat hopeloos gevoel kan verschillende reacties uitlokken, al naargelang de persoonlijkheidsstructuur van het kind. Het ene kind zal dusdanig onder druk komen te staan, dat hij of zij het leven als zinloos ervaart en innerlijk besluit er de brui aan te geven. Dit kan spijtige gevolgen hebben zoals het afbreken van de schoolopleiding tot het nemen van bijzondere, niet of of moeilijk omkeerbare beslissingen. Een ander kind zal als tiener zo snel mogelijk op eigen benen willen staan in een poging aan het troosteloos, neerslachtig thuisklimaat te ontsnappen. Die jongeren storten zich vaak halsoverkop in een relatie die uiteindelijk niet standhoudt omdat ze om verkeerde redenen is aangegaan. Met nog meer ontreddering en verdriet tot gevolg.
Vermijd isolement
Het is allemaal o zo makkelijk gezegd en nog zoveel makkelijker geschreven. Maar toch, indien mogelijk hou de sfeer hoopvol en het gezin open. Gun je kind een kindertijd met spel en plezier. Zorg ervoor dat er voldoende familie, vrienden en leeftijdsgenoten om de kinderen heen draaien. Probeer je kinderen warm te maken voor culturele of sportieve activiteiten. Hieruit vloeien waardevolle contacten voort die vermijden dat je als alleenstaande ouder met je kinderen in een soort isolement beland. Want dit komt vaker voor dan men denkt in dergelijke situaties.
Zorg voor de aanwezigheid van een rolmodel
Het kind dat hetzelfde geslacht heeft als de ontbrekende ouder heeft plotseling geen figuur meer om zich mee te identificeren. Waar moet het terecht met de. kleine en grotere problemen eigen aan zijn of haar geslacht ? Wie zal je kind zijn toekomstige rol leren ? Een alleenstaande ouder kan onmogelijk op een volledige manier zowel de vrouwelijke als de mannelijke rol vervullen. Indien zich geen nieuwe partner aandient kan die leemte zeker opgevuld worden door een regelmatig contact met evenwichtige gezinnen. Ook betrouwbare personen in de dagelijkse omgeving van het kind kunnen uitstekende voorbeelden zijn voor het rollenmodel dat het kind moet aanleren. Denk maar aan een begrijpende lerares of een positief ingestelde trainer. En vanzelfsprekend kunnen ook oma, opa, tante, oom of een toffe buur hier voldoende gewicht in de schaal leggen.
Delegeer voldoende
Ben jij een alleenstaande ouder? Wanhoop vooral niet. Er zijn harmonische complete gezinnen, maar evenveel disharmonische complete gezinnen. Zo zijn er naast labiele eenoudergezinnen, evenwichtige eenoudergezinnen waarin het goed leven is voor een kind. Veel hangt af van het inzicht en de maturiteit van de alleenstaande ouder. Het leven en het universum zijn altijd fair. Wanneer jij in je eentje eerlijk probeert om er het beste van te maken, kan je er van op aan dat je kinderen daar positief op reageren. Vergeet vooral niet bepaalde taken aan anderen te delegeren, je bent tenslotte geen magiër maar gewoon een mens van vlees en bloed. Op die manier krijg je ook meer tijd voor je kinderen die dankzij jouw aandacht kunnen uitgroeien tot volwassenen die positief in het leven staan.
Misschien heb je ook hier iets aan: Communiceer met je kinderen
Meer bruikbare info vind je hier: (België) https://alleenstaandeouder.be/
(Nederland) https://www.ouders.nl/artikelen/voor-alleenstaande-ouders-je-rechten-en-waardevolle-tips